Alweer een jazzpiano trio, jawel, en is het de moeite waard, zeker en vast, vooral door de heerlijke glasheldere melodieën en de humor die zit opgesloten in deze muziek. Enig speurwerk op het net leerde dat één van zijn voorbeelden, naast voor de hand liggende pianisten als Brad Mehldau, Bill Evans en Keith Jarrett, ene Vince Guaraldi is. Deze is verantwoordelijk voor de soundtracks bij de tekenfilms van de Peanuts, raadsel opgelost waar het aparte spel en componeren van Giddings vandaan komt. Giddings is behalve op piano ook te horen op harmonium en diverse elektronische effecten, verder zijn te horen Sam Pankey op contrabas en Daniel Dufour op drums. Het album begint met de toepasselijke titel “Opening Scene” waarin onmiddellijk het speelse, jolige karakter van de muziek opvalt, hier wordt je echt vrolijk van.

Het wordt gevolgd door het leuke calypso getinte “Sebastian”, alweer wordt je meegezogen in het heerlijke ritme van deze zomerse klanken, heel toepasselijk nu eindelijk de zon is doorgebroken in deze nazomer. Het nummer “White Claw” begint met een blikkerig geluid, dan lijkt het alsof de knop wordt omgedraaid en horen we het geluid van een Whammy Clav, een gemodificeerd clavinet waarmee klanken van een elektrische gitaar kunnen worden voortgebracht, wat mij betreft een gimmick die zoals zo vaak met elektronische effecten niet veel bijdraagt aan het muzikale beeld. Laat dat het enige min of meer negatieve oordeel zijn over dit verder voortreffelijke debuut album van Giddings. Neem bijvoorbeeld het zich langzaam ontrollende “In the light of the unfinished moon” waarin Giddins uiterst tedere tonen ontlokt aan zijn piano en idem dito voor Pankey en zijn bas, heel mooi.

Pankey speelt ook een hoofdrol in het intrigerende “Questioning” met zijn springerige melodie. ”Agavia” begint als een klassiek pianowerk met veel bombast en daarna ontspint zich een vrolijk walsje, gevoel voor humor kan Sean niet ontzegd worden. Ook het vrolijke “Bonnie” vernoemd naar Sean’s hond die altijd onder de piano ligt als hij speelt, zit weer heel geraffineerd in elkaar met als hoofdmotief de alom aanwezige vrolijkheid. Het titelnummer “Red Willow” is qua sfeer en sonoriteit een van de toppers op dit album mede door ingemixte strijkerspartij, soms werken dat soort ingrepen wel.

Jan van Leersum.